De oogjes gingen weer langzaam open bij het inmiddels bekende en zeer irritante geluid van papa's iPhone.Het was vandaag de dag van vertrek van dit toch wel paradijselijk eiland.
Nadat er uiteindelijk toch was opgestaan en aangekleed gingen we naar de ontbijtzaal waar we aanschoven aan het vermaarde buffet. De eieren, toast enz enz smaakten weer goed en met volle buiken gingen we terug naar de kamer waar de spullen verder ingepakt werden. De boot vertrok om 12 uur. Ruim op tijd stonden we op de pier te wachten op ons vervoer naar de vaste wal. Op de pier kwamen ook nog de familie van gisteren tegen. Na nog wat gekletst te hebben verscheen onze boot aan de pier. De koffers werden ingeladen en we namen plaats op de bankjes in de boot. Vol gas stoven we weg over het vrijwel vlakke water. Na een tochtje van goed 40 minuten kwam de haven inzicht. Op de kade stonden de taxichauffeurs zich te verdringen en bleven maar roepen: "Taxi to Kota Bharu!" Ook wij liet en ons verleiden. Voor 70 ringgit hadden wij een taxi naar Wakaf Bharu.
Dit was niet veel geld maar toen we bij de taxi aan kwamen bleek waarom!Van APK hebben ze hier nog nooit gehoord en wrak van de weg kennen ze niet.
Dit was echt de slechtste taxi die we tot nu toe hadden gehad! Geen airco alleen weer arko plus de lucht gaten in de carrosserie. Om gewicht te besparen hadden ze de vering uit de achterbank gehaald en schokbrekers zijn ook volkomen overbodig bleek na deze rit. We hobbelde over de wegen in de richting van Kota Bharu de reis leek ook een eeuwigheid te duren. Na een goed uur verscheen Wakaf Bharu op de borden. De chauffeur vroeg tussen door nog:" Train station?" Yes Yes en daar bij stevig knikken bevestigde ik dat we daar heen wilde. Kort daarop verscheen iets wat op een station leek. Met een snok kwam de taxi tot stilstand. Gelukkig de remmen deden het ook! Enigszins gekreukeld stapten we uit rekende we af. Zonder ook om te kijken liepen we snel het station binnen zodat we deze rit snel zullen vergeten.....
Het was nu rond een uur of 1 de trein die wij gereserveerd hadden vertrok om kwart over 6, dus we hadden nog even. Gelukkig was dit station goed voorzien van allerhande eet en drinkwaren dus om komen van de honger en dorst zullen we niet.Om de tijd door te komen werd er gekaart, het blog bij gewerkt, gegeten, en volop gedronken. Zo schoven de wijzers van de klok richting onze vertrek tijd.
Het blijft toch interessant om te kijken wat er bij zo'n station in Maleisië gebeurd. Complete gezinnen die vlak voor een aankomende trein nog het spoor oversteken waar bij de baby vervolgens het perron word op gegooid en pa eerst nog even uitgebreid zijn broek staat op te hijsen voor dat ook hij het perron op klimt.
In de tussentijd staat iets van de spoorweg politie heel hard op zijn fluit te blazen maar doet verder niets. En het leven gaat weer verder hier!
Zowaar rond 6 uur rolt er een trein het station binnen, degene die wij moeten hebben.
Op het trein kaartje staat een nummer van welk wagon we moeten hebben, na even zoeken hebben we die gevonden. We gaan naar binnen en zoeken ons plekkie voor de nacht. Dit is namelijk een nacht trein. Wij hebben de plaatsen 1, 5, 9 en 22.
De plaatsen 1, 5 en 9 liggen achter elkaar maar 22 is iets verderop. Yvon en de kinderen nemen 1, 5 en 9 waardoor 22 voor mij is. De tassen worden op de bedden gezet. De trein zet zich schokkend en slingerend in beweging.
We lopen vervolgens naar een normaal rijtuig waar we gewoon kunnen zitten en zolang het nog licht is naar buiten kunnen kijken. Op de weg daar naar toe blijkt dat het toch wel weer even anders is dan wij gewend zijn. Deuren staan gewoon open. In de openingen zitten mensen die een sigaret roken. Dit ondanks de tientallen stickers met de tekst dat er niet mag worden gerookt en dat wanneer de trein rijdt de deuren ten aller tijden gesloten dienen te zijn. We komen aan in het rijtuig en zoeken een plaatsje. De palmbomen schuiven aan ons voorbij. Er wordt regelmatig op diverse stations gestopt om mensen in en uit te laten stappen. Onze coupe vult zich in middels ook met allerlei mensen. Deze mensen bestellen achter in het rijtuig eten en drinken en eten dit op hun gemakje op. Blijkbaar is op een moment het water op en pakt een medewerker een doos met flessen water welke tussen de ruggelings staande stoelen. Deze doos zit aan de buiten kant aardig vol met kruipende beestjes die ook wel kakkerlakken genoemd worden. De medewerker die blijkbaar de aller grappigste is van de Maleisische spoorwegen laat even opzettelijk de doos hard vallen waardoor de cockroaches van de doos afvallen en alle kanten op stuiven. De man hoopte natuurlijk dat wij al gillend op de tafel gingen staan, maar helaas voor hem, waren we al even in Maleisië en hadden we ook al aardig wat beestjes gezien die indrukwekkender waren dan kakkerlakken.
Het prachtige landschap schoof voorbij en we zagen dat het langzaam donker en laat werd. Het was tijd om onze bedjes te gaan opzoeken.We liepen weer door de schommelende en schokkende gangen waarbij ook nog even een bezoek aan het toilet gebracht moest worden. Op dit soort momenten ben ik zo blij dat ik een jongetje ben! We kwamen terug bij onze coupe waar bij Rachel het eerste bed had, Dylan de tweede, Yvon de derde en zoals ik al eerder meldde ik lag verder op. Iedereen nestelde zich in zijn bedjes waarbij dit keer niet uitgekleed of tanden gepoetst hoefde te worden.
De gordijntjes werden gesloten en de oogjes voor zover het ging gesloten. Langzaam werd je in slaap gewiegd door de bewegingen van de trein. alleen door deze bewegingen werd je ook weer wakker. Zo sloop de klok naar 12 uur en was er zowaar weer een dag om hier in Maleisië.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten