Het was weer vroeg dag! Alle de Vriesjes hadden dit keer moeite om hun kunstmatig tot lekkere temperatuur gebrachte nestjes te verlaten! Maar ja als je wat wilt zien....Na het backpackers ontbijt verlieten pa en ma het hostel. Dit om in het iets verderop gelegen kantoor van de Sarawak Forestry Organization te kijken of het nog mogelijk was om een overnachting te regelen in Bako national park.
Dit stond namelijk op het programma vandaag, een bezoek aan Bako national park.
Bij het kantoor bleek al snel dat alles vol was. Er zat niets ander op dan alleen een dag bezoek. Via het hotel hadden wij gehoord dat er ieder heel uur een bus reed naar het Bako park. De halte hiervan was op een steenworp afstand. Ruim voor 10 uur zaten we klaar bij de halte. Er was ons verteld dat de bus gemakkelijk te herkennen was aan grote letter met het woord Bako. Blijkbaar had niet iedereen deze info want een duidelijk Nederlandse vrouw of moet ik zeggen viswijf, wist op misverstane wijze aan haar man kenbaar te maken dat dit het g...... Busje was naar Bako. In dit geval was het een gewoon busje met promotietekst voor het park. De vrouw ging weer zitten en haar hartslag daalde weer naar normaal. Iets over tienen verscheen inderdaad de niet te missen bus, voorzien van neonletters met de tekst Bako park. Een redelijk luxe touringcar voorzien van airco en zonwering. 
We stapte in zochten een plaatsje en de bus vertrok. Na een goed uur, waarbij de Dylan en Rachel de Nederlandse kinderen alweer hadden gevonden waren we op de plaats van bestemming. Na het afrekenen van de kaartjes welke voor Maleisische begrippen erg duur waren, daarnaast nog apart kaartjes voor de boot naar het park en een soort toeslag voor behoud en bescherming van het gebied vertrokken we gekleed in modieuze oranje reddingsvesten richting het park. 
Na enige tijd varen zagen we in de verte een groot bord staan met de tekst:"welcome to Bako national park". We voeren vervolgens naar een soort aanlegsteiger. Bij deze aanlegsteiger werden we al welkom geheten door de lokale makaken familie. Daar het eb aan het worden was lag al een deel van het strand droog. Droog niet echt de randen waren bedekt met een soort leem achtige blubber. In deze blubber zagen we de fantastische slijkspringers. Dit zijn half vis half reptielachtigen dit met hun borstvinnen springen over het water dan wel het land.
Nadat we aan wal gegaan waren en ons vervolgens gemeld hadden. Ook werd er verzocht om op een lijst aan te geven welke route je van plan was te gaan doen.
Hierna kon je weer naar de "boat service" om je kaartje voor de terug tocht te regelen. Hier kon je tevens aangeven of je aan het eind van de gelopen route door een bootje opgepikt wilde worden. Daarnaast kon je uiteraard na extra betaling nog een rondje om de sea stack boeken.. Daar we toch al maximaal de toerist aan het uithangen waren werd ook dit geregeld. Na nog wat voedsel tot ons genomen te hebben en voorzien van voldoende water gingen we op pad. Nadat we het eerste stuk over een soort van steiger liepen, daarbij uitgezwaaid door de familie makaak verdwenen we in de jungle! Bij het in de jungle verdwijnen verdween ook gelijk enige vorm van verhard pad. Het werd gelijk klauteren en klimmen. Hier wasechte voor het eerst dat Yvon daad werkelijk werd beperkt door haar knie. Af en toe leek het wel een dag je uit van de zonnebloem en moest Yvon flink ondersteund worden door één van ons. Mede door het feit dat we hier nog steeds in het tropisch regenwoud waren, was alles vochtig en dus ook glad. Met z'n 4en wisten we de tocht tot een goed einde te brengen waarbij regelmatig werd stil gestaan om van de adembenemend natuur te genieten. Een uur of wat later kwamen we uit bij het idyllische strand. Hierbij werd het waterleven weer eens nauwkeurig bestudeerd. Rachel die een prachtige schelp gevonden had kwam er achter dat deze schelp nog in gebruik was. Ze dacht als ik hem nu vast houd kruipt die bewoner er vanzelf uit. 
Haar toch maar even uitgelegd dat deze bewoner pas zijn schelp verlaat wanneer hij er uit gegroeid is. Dat dit niet vandaag zou zijn werd haar ook snel duidelijk. Het beestje werd weer in zijn habitat terug gezet. Inmiddels was er een bootje komen aanvaren en nadat wij met onze boat ticket zwaaide wenkte de kapitein gelijk dat we naar zijn boot mochten komen. Nadat we waren ingestapt vertrok het bootje met hoge snelheid in de richting van de "stack". Wederom was de natuur daar naar toe adembenemend mooi. Even later doemde het stuk steen in zee voor ons op. Na er omheen te zijn gevaren waarbij er allerlei vormen als een leeuwen kop werden herkend.
Hierna op hoge snelheid terug naar het strand bij het welkomst gebouw. Nadat we op het strand waren afgezet en de kinderen vervolgens in zwembroek en bikini waren gehesen werd het strand aan een nader onderzoek onderworpen. Daar bleek dat het gehele strand leefde. Overal waar je stond, keek of naar toe liep daar zaten wel krabbetjes, kreeftjes of andere levende wezentjes. Menigmaal werd je dan ook door zo'n beestje even verwittigd dat op hen stond of wilde gaan staan. Dit was echt een fantastisch schouwspel. Nadat er in het water gepoedeld was en de slijkspringers nog eens nader waren bekeken werd het tijd om naar de boten te gaan voor de terug reis. Dit gebeurde in rap tempo en we waren dan ook weer snel in het haventje waar we vertrokken. Toen nog even op de bus wachten. Deze was er na een klein half uurtje. In dit half uurtje probeerde mannetjes je in hun busje te lokken voor het dubbele aantal ringgits dan de reguliere bus kost
Voor de terug reis was de luxe touringcar ingeruild voor weer een oude bus zoals we de dag daarvoor naar de Windcave waren geweest. Dit mocht de pret niet drukken en al hobbelend en schommelend kwamen we weer op de plaats waar we die ochtend vertrokken.
We liepen vervolgens weer terug naar het hotel. Daar de maagjes inmiddels al weer aangaven dat er voedsel in moest besloten we om een eettentje vlak bij het hotel en aan de "Waterfront" maar eens te gaan proberen. We wilde nog steeds de lokale specialiteit Sarawak Laksa proberen. Zo wel Yvon als ik hadden geen idee wat het zou moeten zijn. Het was zoals de serveerster het aangaf:" A little bit spicy" dit little bit bleek voor ons al snel aardig pittig te zijn. Maar na een paar happen bleek het gerecht een soort van maaltijdsoep te zijn met garnalen, kip noodles en groente. Al met al een goed te eten dingetje zeg maar.
Rachel had een variant van deze soep echter een nog pittigere. Dit viel niet mee om op te eten. Dylan had een meer veiligere keuze gemaakt van een Nasi goreng met garnalen en kip. Nadat er ook nog een grote punt taart als toetje naar binnen was geschoven liepen we goed gevuld langs het water richting het hotel. Onderweg op geluisterd door plaatselijke jeugd welke met het maken van muziek de sfeer werkelijk verhoogde. Na dit aanschouwd te hebben en ook nog door twee meisjes te zijn geïnterviewd voor een school project gingen we huiswaarts euh! Hotel waards zeg maar. Na het gebruikelijke douchen en tanden poetsen, schoven we tussen de klamme lappen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten