Met piep kleine oogjes zaten de leden van het Vriesjes gilde aan de ontbijttafel.
Voor de laatste keer werd het backpackers ontbijt met een soort van tegen zin op gegeten vanwege het vroege tijdstip.
Onze vlucht vanaf Kuching naar Kuala Lumpur vertrok om kwart over 7. Je moest daar een uur van te voren zijn en naar het vliegveld was ook nog een stukje. Zo kwam je aan dit belachelijke tijdstip in de vakantie.
Door het hotel was inmiddels al een taxi geregeld welke keurig op tijd voor ons klaar stond. Na alles achter in de taxi te hebben geladen vertrokken we. De taxichauffeur was weer een zeer niet spraakzame Chinees man die nadat hij de bestemming gehoord had, deze herhaalde en vervolgens niets meer tegen ons spreekt. Wel doet hij bellen en door portofoons praten tijdens het rijden.
Na de taxirit kwamen we aan op het vliegveld, rekende af en gingen op zoek naar de balie voor de boardingpassen en het inchecken.
Nadat we deze gevonden hadden, onze tassen ingeleverd en de instap kaarten gekregen hadden. We vervolgde onze weg door het vliegveld op zoek naar de gate waar van we vertrokken. Na de gate hebben gevonden kwamen we in het vliegtuig. 
Dit keer vlogen we met Malaysian Airlines. Ja die van vlucht MH0017. Het zag er allemaal spik en span uit ook de stewardessen zagen er uit om door een ringetje te halen. Keurig op tijd stegen we op. Yvon had nog even een gesprekje met één van de stewards. Hier bleek nogmaals uit dat onze vorige vlucht echt iets bijzonders was geweest met die landing op een ander vliegveld. Daarnaast werd Yvon nog eens extra gerustgesteld door de bemanning.Zonder noemenswaardige dingen landde we op KLIA(Kuala Lumpur International AirPort). 2 uur later zaten we in het volgende vliegtuig op weg naar Kota Bharu.
Dit vliegtuig was amper voor de helft gevuld en zo hadden we ieder bijna een eigen rij ter beschikking.
Gedurende deze 2 vluchten hadden de kinderen iedere film kunnen bekijken.
De aankomst in Kota Bharu verliep zonder enig probleem. Bij de uitgang kocht ik een taxiticket om ons van het vliegveld naar via Agoda geboekte Bukit Keluang Beach Resort met zwembad.
Toen we bij de taxi het mailtje lieten zien van waar ons resort lag, begon de chauffeur heftig tegen te sputteren. Hij gaf aan dat we terug naar het loket moesten gaan om een andere ticket te halen.
Dit toch maar gedaan. Voor Rm 20 meer ging hij uiteindelijk toch vertrekken.
Na een rit van ruim ander half uur, waarbij er een stop gemaakt was in Kuala Besut voor het kopen van boot tickets voor de overtocht van morgen naar de Perhentian Islands, kwamen we aan bij ons resort. 
Op het eerste gezicht zag het er aardig uit. Er stonden een soort van bungalows met punt dakjes in een rijtje van vier. De receptie werd aangegeven middels een bord. Daar werden we door de taxi afgezet. Na de tassen te hebben uitgeladen gingen we naar binnen. Bij binnen komst zag het er nogal verlaten uit. Dit terwijl de receptie gewoon bemenst was. We meldde ons aan de balie. De man keek een beetje verschrikt op en pakte een papier. Ik zag dat daar mijn naam op stond. Het was de reservering van Agoda. Na de gebruikelijke papierwinkel van paspoort en lijstjes invullen kregen we een sleutel. Alles bij elkaar had de man denk 4 woorden Engels gesproken. We kwamen bij ons huisje 101. Nog steeds was er weinig tot geen leven op het zo op het eerste gezicht redelijk grote park. We gingen ons huisje binnen. Alles was hout. Er stond een 2 persoons bed en een 1 persoons!
De gordijnen waren gesloten. Na de sleutelhanger in een houder te hebben gestoken ging het licht aan. De eerste indruk was niet echt positief. Dit met het feit dat het zo akelig verlaten leek, maakte het plaatje van vergane glorie kompleet. Ach wat maakt het uit het is maar voor 1 nacht. Daar we dit "resort" geboekt hadden voor het zwembad gingen we daarnaar op zoek. Ook was het ontbijt het laatste geweest wat we gegeten hadden dus iets te eten zou ook wel aardig zijn. We liepen het park over en kwamen bij het zwembad. Dit had ook iets van hmmm...
De zuivering stond niet aan. Dit zagen we door dat het zwembad allerlei watervallen had welke droog stonden. We liepen verder richting het restaurant op zoek naar wat te eten. Het restaurant was open, was er gezegd. We zagen, zoals het er uit zag een aantal personeelsleden zitten en staan. Op onze aanwezigheid werd totaal geen aandacht gevestigd. OK! Dan maar even richting het strand. Via een pad kwamen we op een grote parkeerplaats waar plaats was voor een flink aantal auto's echter er stonden er enkele! Langs de weg naar het strand, pak hem beet een honderd meter lang, stonden enkele kraampjes waar lokale mensen eten stonden te koken en de was aan doen waren. Wij vervolgde onze weg naar het strand. Dit strand was verder bijna uitgestorven. We zagen in zee enkele eilandjes liggen. Waren dat de Perhentians? Daar we van dit strand niet vrolijk werden liepen we verder. Dit bood verder ook geen soelaas!
We besluiten om maar terug te gaan naar het resort. Om toch maar wat te gaan eten. Kort daar op zijn we terug in het restaurant. Er is nog weinig veranderd.We gaan maar zitten aan een tafeltje. Op het tafeltje ligt een glasplaat. Onder deze glasplaat ligt het menu. Dit menu is alleen in het Maleis. Hier komen we ook niet echt verder mee. Nadat we op een belletje hebben gedrukt verschijnt na enige tijd een schuchtere jonge man deze loopt op ons af terwijl het overige personeel kijkt en af en toe wat zegt. Met handen en voeten krijgen we een bestelling voor elkaar. Deze bestaat uit vier bakjes friet en een soort van sinaasappelsap.
Zo we hebben iets binnen. Op de vraag of we vanavond ook wat kunnen eten wordt onduidelijk gereageerd. We zien het wel.
We lopen terug langs het zwembad. Hé het zwembad is aan! Ok, nu moet er gezwommen worden ook. Nadat de zwembroek en bikini zijn aangetrokken lopen we weer naar het zwembad. We zien nu overigens wel wat mensen lopen. Dit zijn mannen met baarden in lange gewaden. De kinderen gaan vervolgens het zwembad in waarbij toch nog wat overredingskracht nodig is daar het water van het diepere bad enigszins groener kleurt dan het ondiepe bad. Yvon en ik lopen nog maar eens een rondje over het park. Terwijl we zo rond lopen kan ik niets anders zegen dat ik dit park vind lijken op het park uit de comedie serie hai di hi, hai di ho!De tijd schuift voorbij en Rachel en Dylan komen het water uit na een uitgebreide foto serie door mams.
Nadat alles was afgedroogd en aangekleed gingen we weer terug naar het huisje. Daar werd aangekleed en vertrokken we naar het restaurant.
Het aantal medewerkers was inmiddels verdubbeld en er was ook een tafel gedekt. Daarnaast stond er ook nog zoiets als een buffet. Het enige wat nog miste waren de mensen die dat gingen op eten!
We gingen maar weer zitten aan het tafeltje waar we eerder die dag ook al hadden gezeten. De man die ons die middag had bedien werd nu ook weer door de andere personeelsleden naar voren geduwd om aan ons te vragen wat we wilde gaan eten. Om een lang verhaal kort te maken, met handen en voeten hebben we kunnen uitleggen wat we wilde. Het werd iets van nasi met ei en kip en het smaakte goed!
Na dit culinaire hoogstandje vertrokken we naar ons huisje en kropen de kinderen bij Yvon in bed en kon ik in het één persoons bed. Welterusten!
Hai die hi, hai die ho!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten