Dag 8 Sandakan naar Kudat.

Na een heerlijke nacht slapen klonk het onverbiddelijke geluid van de wekker.
We moesten al weer op staan. We moesten dit heerlijke bed uit van kamer 407 in het NAK hotel. Ons aangekleed na eerst toch stiekem een paar keer gesnoozd te hebben. We gingen naar de bovenste verdieping om daar het ontbijt tot ons te nemen.

Dit bestond voor sommige van ons uit pancakes en voor sommige van ons uit scrambled eggs met toast. De Deense familie zat ook al aan het ontbijt. Na nog tijdens het ontbijt met elkaar gekletst te hebben over waar we elkaar mogelijk weer tegen kunnen komen schudden we elkaar de hand en gingen wij naar onze kamer om de spullen op te halen. Het was bijna 10 uur en dan zou onze taxi vriend voor de deur van het hotel staan. Na met de gehele familie onze slaap balzaal nog een keer hebben rond gekeken sloten we de kamer af en gingen naar beneden naar de lobby.

Daar stond de chauffeur al op zijn paasbest, o nee! Einde ramadan best al op ons te Wachten. Met zijn vrolijk Maleisisch Engels vertelde hij onderweg naar het vliegveld van Sandakan honderd uit. Door dit leuke gesprek waren we zo op het vliegveld. Na de man hartelijk hebbende bedankt voor de gezelligheid en de rit liepen we de vertrekhal binnen. Bij de incheckbalie melden wij ons. Na het tonen van de paspoorten en het inleveren van de tassen waarbij deze als gewoonlijk gewogen werden, kwam ook het verzoek of je even met alles wat je bij je had ook op de weegschaal wilde gaan staan. Ja ook dat flesje water in je hand moest mee gewogen worden. Dit lot onder gingen we alle 4.

  

Na vervolgens alle veiligheidsprotocollen weer te hebben onder gaan en nog even gewacht te hebben mochten we aan boord van het vliegtuig.
Welke vliegtuig was niet zo moeilijk want er stond er maar 1 op het platform. Maar was het nu echt dat kleintje! Door de uitgestrektheid van het vliegveld leek hij nog kleiner dan hij al was. We liepen het platform over en beklommen het trapje van het vliegtuig en namen plaats. Er was geen stewardess er zat geen tafeltje aan je stoel. Eigenlijk was het een busje voor 22 personen want zoveel kunnen er maar in.
Een paar minuten nadat we ons in de stoelen hadden gesnoerd werden de motoren gestart en begonnen de propellers te draaien. Het vliegtuig begon te rollen en reed naar de startbaan. Na een korte aanloop steeg het vliegtuigje op en koos het luchtruim richting Kudat. Doordat het vliegtuigje niet echt heel groot was, vloog het niet heel hoog.

Daardoor kon je de omgeving goed zien. Je zag de rivieren en riviertjes, bomen en struiken, de zee en de bergen. Je kon alles heel goed zien.
Na een vluchtje van 50 minuten werd de landingsprocedure in gezet. Het landingsgestel hoefde niet worden uitgeklapt want het was nooit ingeklapt wan dat ging namelijk niet! Yvon zat in het midden en kon zo door de voorruit van het vliegtuig mee kijken hoe door de wind de landingsbaan van links naar rechts door het raam heen en weer schoof of was het nu andersom. Stonden de
Zonder noemenswaardige problemen werd het vliegtuig aan de grond gezet op Kudat AirPort! De naam is groter dan het hele vliegveld.
Na te zijn uitgestapt en wat foto's te hebben gemaakt van het vliegtuig en veld liepen we naar de terminal! Daar stonden de tassen al klaar en na totaal 10 minuten stonden we weer buiten. We gingen op een bankje net buiten het aankomsten vertrek gebouw zitten in afwachting van een taxi. Na enige tijd gezeten te hebben vroeg Yvon aan een man welke tegen over ons zat of er nog taxi's kwamen..
Ja vast wel zei hij! Maar dit kon wel even duren en moest je aan de weg gaan staan.
Hij gaf vervolgens aan of die vier tasjes onze bagage was. Als dit zo was hij ons voor een klein bedrag wel wilde weg brengen.
Wij hadden eerder via de mail contact gelegd met Howard Stanton. Hij was de eigenaar van Tampat do aman een origineel Borneo's Longhouse. Volgens de beschrijving welke hij gestuurd had moesten wij ons melden bij hotel Ria in Kudat. Vanuit daar zou dan een telefoontje gepleegd worden en vervolgens zou hij ons op komen halen. Dus wij vroegen de man of hij ons bij hotel Ria wilde afzetten. Dit was geen probleem. Na een ritje van een klein half uur stonden we voor hotel Ria.
We kregen Howard aan de lijn en en hij zou er over een half uur zijn.
Dit was iets langer maar daar kwam een joviale Engels man binnen welke een ferme hand gaf. Even later stonden we buiten bij een grote Toyota pick-up samen met nog een Nederlands stel en een Zweed.
Totaal betrof het 7 man/vrouw en een baby.
Nadat vrouwen en kinderen in de auto plaats namen en wij kerels achter in de bak.
Na een ritje waarbij het weinige haar wat ik heb ook nog eens door de wind op de proef werd gesteld.
Na een rit van ongeveer een half uur kwamen we aan bij Tampat do aman. We kregen een rond leiding door het longhouse en langs de openlucht douches en de compost toiletten.  Dit was een ingenieus systeem waar bij het toilet geen water verbruikt en wat er overblijft als compost kan worden gebruikt. Het toilet is op een kist geplaatst na je behoefte gooi je een schep hout pulp er over heen en dat is alles. Het rook niet eens heel smerig, ook waren en niet eens vliegen welke je op welke camping dan ook altijd hebt. Een geweldig idee!
Aan het einde van de rondleiding werd ons onderkomen voor de nacht getoond. Het was een houten hutje met een puntdak een matras en een klamboe. 1 voor Rachel en Dylan en 1 voor ons. Na onze spullen in deze hutjes te hebben gelegd stond Howard al weer klaar om ons naar het strand te brengen. Nadat ook het laatste stukje haar op de proef werd gesteld achterin de bak onderweg kwamen we aan bij het strand waar tevens het Tip-Top restaurant was.
Dit was een soort beach club achtige setting met een keuken waar allerhande maaltijden, snacks en drinken werden bereid en verkocht. Er stonden picknick tafels en banken waaraan en je kon eten. Er zaten diverse mensen al wat te eten.
De kinderen stonden al te springen om de zee in te mogen. Nee eerst nog even wat eten want dit was ook al enige tijde geleden dat we dit gedaan hadden.
Na een mandje friet met kipnuggets was het dan eindelijk zo ver er kon gezwommen worden.
In gestrekte draf rende de jongste 2 de Vriesjes richting het water met de continu op het strand neer komende golven.

   

Ook Yvon lag er na kort tijd ook in. Ja en u zult het niet geloven, zelfs ik die zegt: asfalteren dat strand begaf mij richting het water.
Het was een openbaring. Ja zelfs Fransje moet bekennen dat dit toch wel de ultieme zee en strand ervaring is. Het water is heerlijk warm en het koudst is, als je al over koud kan spreken met een buiten temperatuur van 30+, wanneer je met je lijf boven het water uit komt. Na enige tijd in de golven te hebben gedobberd, gedoken gespeeld enz enz werd het weer eens tijd om de inwendig mens te versterken t met een maaltijd.
Dit keer werd het pasta, burgers en over heerlijke cheesecake.
Het mooie hier is dat er vooraf een bonnetje wordt gemaakt en daar al je bestellingen worden opgeschreven. Je zei gewoon 4 blikjes fris voor de familie de Vries. Dit werd dan op geschreven en aan het eind van je verblijf afgerekend. Alles op basis van vertrouwen! Geweldig dat het nog kan!

Tegen een uur of 9 's-avonds werden we door Howard keurig bij ons hutje afgezet.
Het gezin de Vries maakte gebruik van de compost toilet en de openlucht douche waarbij je tijdens het douchen naar de schitterende sterrenhemel kunt kijken.
Rachel en Dylan wilden in hun hutje kruipen en toen begon het. Papaaaa! Er zit een spin! Nu had ik in de jungle er daar al een paar van gezien. Met enige terughoudendheid en gespeelde dapperheid liep ik naar het hutje. Het spinnetje wat daar zat maakte op de onverschrokken vader totaal geen indruk. Met een blaadje werd het beestje keurig buiten gezet. Ik was net weer in ons eigen hutje toen de volgende papaaaa! klonk. Weer hutje uit naar hutje aan de overkant, en ja hoor daar zat weer zo'n 8 potige. Echter deze was 2x zo groot. Er werd een stuk van een palmblad gepakt en ook dit beestje verdween naar buiten. Nadat ik weer net terug was klonk wederom de bekende roep om hulp. Pa weer naar buiten naar de overkant hutje in en wat daar zat had toch wel enige monsterlijke proporties met harige poten!
Hmmmm hoe gaan we dit op lossen. Even naar de gemeenschappelijke ruimte waar bekers en kopjes stonden. De grootste mee genomen samen met een stuk karton. Met de groots mogelijk precisie en voorzichtigheid bracht ik de beker omlaag, zou hij er in passen? Toen ik met de beker tot een paar centimeter van de spin genaderd was, koos hij de aanval en sprong met een felle pok tegen de bodem van de beker. Kartonnetje er op en hebben die kip..euh spin.
Mijn hartslag was met 3 slagen omhoog gegaan!!!
Beker met spin ver van ons hutje leeg geklopt.
Zo de nachtrust kan beginnen.
We kropen in ons hutje en vervolgens gingen de luikjes van het hutje dicht en ook onze luikjes!!