Dag 13 Kuching dag 1

De dag begon we draaide ons nog een keertje om voordat we ons aankleedde en een etage lager gingen om te ontbijten. Het fijne was dat we schone kleren aan konden. Ik was de avond daarvoor gewapend met een fles wasmiddel welke we al sinds de eerste dagen Kuala Lumpur met ons mee droegen, naar een om de hoek gelegen wasserette geweest en daar alle vuile was in een wasmachine voor 14 kg gestopt. Deze waste alles weer lekker schoon. Vervolgens alles in de mega grote droger en na een uur was gewassen en gedroogd voor 12 ringgit (€2,75)

Beneden stond het bekende backpacker ontbijt op ons te wachten. Echter hier zat nog een plusje bij! Ze hadden hier pindakaas!! Dit was een welkome aanvulling op ons ontbijt.
Nadat we een paar geroosterde boterhammen pindakaas met suiker op hadden samen met een kopje thee, namen we even de tijd voor ons zelf.




Na de middag stond er namelijk op de planning om naar het Sarawak Cultural Village te gaan. Via de jongen van het hotel werd er taxibusje geregeld waar mee we naar het park zullen gaan. Na een half uurtje kwam er een busje voor rijden waar we instapten. In dit bus je zat nog een Australisch gezin en een paar lokale mensen.
Voor ons gevoel en volgens het kaartje wat wij gezien hadden was dat Cultural Village vlak bij. Dit vlak bij bleek ongeveer ander half uur rijden te zijn met een snelheid van rond de 80 à 100 km/u over af en toe onverharde wegen.

Na die ander half uur waren we er. Yvon had in het hotel de toegangskaarten al gekocht. Bij de ingang van het park kreeg je een Sarawak paspoort dit was een boekje waar je stempels kon verzamelen door het gehele park. De eerste kregen we gelijk bij binnen komst. Het park lag rond een meertje hier staan diverse woningen van de volkeren welke voorkomen in Sarawak. Sarawak is de onderste provincie van Borneo.
In deze huizen zaten mensen welke behoren tot de originele stam welke daar in het verleden had gewoond. We gingen het eerste huis binnen dit was het "mannnenhuis". In dit huis woonde de voormalige koppensnellers van Borneo.
Zo had je diverse huizen, Longhouses, paalwoningen. Ook was er een huisje waar je met een originele blaaspijp waar vroeger pijltjes met dodelijk gif mee werd weg geschoten.
We liepen zo van het ene huis naar het andere. In ieder huis of hut kreeg je een stempel in je paspoort.
Nadat we alle huisjes gehad hadden was het bijna tijd voor de show. Eerst aten we nog even een ijsje. Vervolgens naar de show. In een heerlijk geairconditioneerd theater werden diverse streek gebonden dansen op gevoerd. Daar er in dit theater een goede 3G verbinding was kon ik gelijk even de vluchten tussen Kuching naar Kuala Lumpur en Kuala Lumpur naar Kota Bharu regelen. Dit lukte en we gingen dit keer met Malaysian Airlines vliegen.
Na de show waar bij de kinderen ook nog even op het podium op mochten om een dansje te doen!
We verlieten vervolgens het park. Buiten het park namen we plaats op een bankje waar we nog even op ons busje voor de terug reis moesten wachten. Na enige tijd verscheen het busje en zat er weer een diversiteit aan mensen in. Dit keer zat er een meisje uit Spanje naast ons. De terug reis verliep gevoelsmatig een stuk sneller door het geklets over van alles en nog wat. We kwamen weer uit bij onze logde. Na even onze spullen te hebben weggelegd gingen we maar eens kijken om wat te eten. Er zou aan de overkant van de rivier een food-court moeten liggen. Wij liepen vervolgens vanuit ons hotel naar de rivier. Langs deze rivier liep een promenade waar allerlei stalletjes en kraampjes stonden. Daar vroegen we even hoe we naar de overkant konden komen. Zij wezen ons een eindje verderop waar je op een bootje kon stappen.
Wij vervolgens daar heen gelopen en mochten we naar de overkant voor 1 ringgit pp. Nadat we aan de overkant waren, zou er achter die food-court volgen onze hotel man een nog betere eet gelegenheid zijn. Wij hebben gezocht en gezocht maar die hebben we niet kunnen vinden.
Dan toch maar bij de food-court aan het water. Na de diverse loketten te hebben afgelopen, er waren er ook nog een aantal gesloten maakte we onze keuze.

Hoe het heet weet ik niet meer maar het was iets van gebakken rijst met boontjes en kip en een blikje frisdrank. Uiteraard koste het weer geen drol! Nadat we dit hadden opgegeten werd het weer tijd voor de overtocht. Het rare was dat we nu maar 2 ringgit voor z'n 4en hoefde te betalen. Waren we op de heen weg mooi getild zeg!!
Nadat we nog even langs de waterkant waren gelopen werd het tijd voor bed.
Nadat de hele firma weer gedoucht, tandengepoetst en slaap gereed was, was het zomaar weer laat.

Dag 10 Kudat naar Kota Kinabalu

Het was inmiddels woensdag 30 juli. Na een goede nachtrust voor de meeste van ons. Sommige moesten het blog bij werken!! We stonden op en na de toiletgang, aankleden en de spullen te hebben in gepakt stapten we onze kamer uit naar het ontbijt. Wat een verschil in ambiance, kwaliteit en service is er toch tussen Tommy's Place en Tampat do Aman. Zo basic het onderkomen is bij Tampat zo geweldig is het eten, de mensen en het strand!! De lui, met nadruk op lui van Tommy's place keken al verveeld uit hun ogen, laat staan dat ze wat moeten doen. En zo hoog de service bij Tampat was zo beroerd is het bij Tommy's. Howard en Jamie van Tampat reden je overal naar toe voor niets!! En hier bij Tommy's@the tip of Borneo vragen ze 100 ringgit voor een ritje naar Kudat!!Je zit op het uiterste puntje van Borneo dus je kan niet anders. Dus onder protest ingestapt.
De bestuurden van de auto, ook een pick-up reed al bellend nog al hard over de kronkelend, soms onverharde wegen. Met 1 handje aan het stuur. Dit werd Yvon te gortig, ze had al gedurende deze reis zoveel waarden laten vallen... Ze vroeg dan ook of het wat minder kon. De chauffeur paste zijn rij gedrag een beetje aan! Na een goede 3 kwartier kwamen we bij het busstation aan.
Busstation mag het eigenlijk niet heten, parkeerplaats is een betere benaming! Er staan daar busjes. Zo'n busje is een model bestelbus waar een heleboel zitplaatsen in gemaakt zijn. Deze busjes staan geparkeerd aan de rand waar oude baasjes in witte jurken omheen drentelen. Zij ronselen de passagiers. Voor 35 ringgit pp mochten we mee voor de 3 uur!! Durende rit van Kudat naar Kota Kinebalu!! Onder het mom van dat ik niet kon rekenen! Betaalde ik 130 ringgit!! (€ 30,00) Onze tassen werden in geladen de deur ging dicht en we gingen. Tenminste dat dachten we. We reden een rondje door het centrum, daarna langs de haven, nog een rondje door het centrum en iedere keer kwam er weer iemand bij in het busje inclusief bagage!! Uiteindelijk na meer dan een uur rond gereden, gewacht en passagiers hebben ingeladen vertrokken we met 9 volwassenen en 5 kinderen en een baby!!
En nu denken jullie dat het verhaal verder gaat met na drie uur kwamen ze na een ontspannen ritje aan in Kota Kinabalu!! Nu niets is minder waar!!
Blijkbaar hadden wij een chauffeur welke een kruising was tussen Niki Lauda en Goofy met Parkinson in zijn voeten. Zoals Yvon het omschreef, het leek wel een tekenfilm waar bij je zon autootje tussen, over en onder alles door ziet gaan. Daar bij ging alles schokkend zowel het gas geven als het remmen!! Dit had tot gevolg dat de drie kinderen van een lokale moeder geregeld moesten overgeven. Deze moeder had ook een baby bij zich die zij tijdens deze rit ook nog eens borstvoeding gaf. Het kind hield blijkbaar van slagroom!!
Zij had van de chauffeur al plastic zakjes gekregen bij het begin van de rit! Maar halverwege zaten deze al aardig vol! Onderweg vroeg zij ook (dit hebben wij niet kunnen verstaan maar op gemaakt uit de conversatie) of het iets minder kon omdat de kinderen ziek werden antwoordde de chauffeur : je hebt toch plastic!
Na dus die 3 uur kwamen we aan bij het hotel welke wij in Kota kinabalu hadden geregeld via agoda. Dit zou de Borneo Gaya Lodge moeten zijn. Zoals u misschien al leest, moeten zijn..... Echter wij zij. De Vriesjes en daar is niets gewoon toch....
Bij binnen komst werd er met grote ogen gekeken. Toen ik zei dat ik via agoda geboekt had werd dit agoda een aantal keren herhaald. Toen werd er gezegd dat alles vol zat. Met een schuin oog kon ik op de computer mee kijken en zag dat mijn naam Franciscus, ze doen alles hier met je eerste naam uit je paspoort, in hun lijst stond met betaald er achter. Hmmm.. Daar stonden we dan...
Ze vertelde dat ze ons wel een ander hotel konden geven iets verder op.
Dit maar gedaan. Twee dames gingen ons voor. Na een paar straten te zijn over gestoken kwamen we bij het X-plorers backpackers. Het als een kamer met een twee persoons bed en een zoldertje daar boven met nog 2 slaapplaatsen. Er was airco, er was een douche en toilet dus we gingen maar akkoord.
Oja het hield nog niet op die dag. De airco kon alleen maar op 16 graden, de douche werd niet warm.. Ach wat een kommer en kwel. Het personeel deed ontzettend hun best en zegde ons de volgende dag een betere kamer toe.
Na alles geïnstalleerd te hebben besloten we maar om de stad in te gaan.
Trek hadden we inmiddels ook dus op zoek naar eten.
Na een paar honderd meter te hebben gelopen kwamen we een pizzahut tegen. "Zullen we dat dan maar doen" Jaaaaaaahhh klonk er uit beide junior Vriesjes.
Dan maar pizza eten. We bestelden onze pizza's en drinken. Toen bleek dat het geen wij aan drinken besteld hadden er niet meer was. Vervolgens werden de eerste 3 pizza's bezorgd. Daar het zonde is om deze koud te laten worden begon alles behalve ik aan hun pizza. Zelfs toen Yvon, Dylan en Rachel hun pizza op hadden, had pa nog geen Pizza. Toch maar even de ober geroepen! Die beweerde dat we er maar 3 besteld hadden. Duhuh!! Had hij dan niet die vier paar smachtende ogen gezien toen we het etablissement betraden? Met enige vertraging werd dan toch ook mijn pizza gebracht. Ook ik at hem met smaak op. Vervolgens gingen we verder op pad om Kota Kinabalu verder te verkennen. Zo kwamen we bij een winkelcentrum en wat zag mijn oog een Starbucks! Oohhh. Fransje had in geen dagen een normale kop koffie op en toen hij dit zag......... Even later zat ik aan grote normale koffie met suiker....... De kinderen en vrouw aan een vruchtensap. Nadat we ook nog wat over het winkelcentrum hadden gelopen zagen we ook nog een Kentucky Fried Chicken (KFC). Nu dat we toch in de fastfood modus stonden besloten we daar de avondmaaltijd maar te gaan nuttigen. Daar wij allen geen experts zijn in KFC, kozen we iets van het plaatje wat ons lekker leek. Vervolgens kozen we een plaatsje en stortten we ons op het eten.
Zoooooo dit viel tegen, het fikte je mond uit.... Inmiddels waren we hier wel wat gewend maar dit sloeg alles. Zelfs de grote beker cola kon de brand niet blussen. Weer een ervaring rijker en illusie armer vervolgde wij onze weg weer door het winkelcentrum en de avond van Kota Kinabalu.

Daar het inmiddels al wat later was geworden en de busreis nog in onze benen zat gingen we terug naar onze kamer in het x-plorers backpacker.
Daar aangekomen dachten we te gaan douchen in onze eigen douche met koud water echter zowel Yvon als Rachel klaagden over jeuk op het hoofd.
Na even te hebben geluizen pluist! Ja hoor ook dat nog. Het kan niet waar zijn. Houd het dan nooit op.. We hadden luizen!! Waarvan geen idee maar je zit er maar mooi mee! Ik had via Facebook op het verslag van de Kievitjes gelezen dat hun ook al een waren getroffen door deze beestjes en dat zij iets gevonden hadden om ze te bestrijden. Nu hadden wij het geluk dat zij morgen ook naar KK kwamen. Dan kunnen we gelijk vragen hoe dat heet wat zij gebruikt hebben om die parasieten te vermoorden! Na uiteindelijk toch die koude douche gingen we met kriebelende hoofden slapen.

Dag 9 Tampat Do Aman vs Tommy's@ the tip of Borneo.

Eigenlijk zou ik moeten beginnen met: "na een goede nachtrust stonden wij op".
Alleen hadden de mini Vriesjes andere plannen. Yvon en ik schrokken rond 1 uur ons rot. Vanuit het hutje aan de overzijde van het pad waar de andere helft van het gezin lag, klonk een enorm gekrijs nee het waren geen apen of wat dan ook maar het waren Rachel en Dylan die geweldige bonje met elkaar hadden omdat de één het warm had vervolgens het licht had aangedaan weer zijn klamboe was in gegaan en niet meer terug durfde om het licht uit te doen om dat er weer een spin zat... De ander dacht door hart te schreeuwen gaat of de spin weg of die ander gaat dan toch wel het licht uit doen.. Alleen dit gebeurde niet! Het geschreeuw van beide hield aan en hierdoor werden naast wij ook de rest van het kamp wakker!!
Pa er weer uit, de spin verwijderd (de volgende dag van de onderzijde van mijn slipper) en de jongste uit het hutje gehaald en in ons hutje gelegd.
"Verder mond houden en slapen". Nog wat na pruttelend draaide ik mij om ten einde de slaap weer te vatten. Helaas dat ging niet meer... Dat terwijl die kleine smurf al tandenknarsend verder sliep. Kort hierop brak er noodweer los. Harde regen en onweer teisterde het hutje, maar het hutje bleef droog! Wel sloeg de bliksem ergens in waardoor de stroom uitviel. De ventilator in het hutje nokte er dus mee waardoor het weer lekker warm werd in het hutje.
De ochtend kwam, het was inmiddels droog maar nog steeds geen stroom.
Nadat we alles weer in gepakt hadden sleepte we alles naar de weg, daar werden we even over half 9 opgepikt en gebracht naar het Tip-Top restaurant voor het ontbijt.

Via via hadden wij gehoord over nog een verblijf bij het strand. Dat zou Tommy's@ the tip of Borneo moeten zijn. Deze had geairconditioneerde kamers met douche en toilet. Dit leek ons wel wat. QVia de mail had ik een kamer geregeld.
Na een voortreffelijk ontbijt bij tip-top werden wij rond 11 uur door Jamie, een Engelse vrijwilliger die bij Tip-Top werkte bij Tommy's, dat andere hotel, met de pick-up afgezet. Wij melde ons bij de balie en wat we nog niet eerder hadden mee gemaakt was dat alles gelijk betaald moest worden.
We kregen kamer nr.1 gelijk naast de gemeenschappelijke ruimte waar de tafels stonden voor het eten en waar je gebruik kon maken van de WiFi.
Het was een eenvoudige kamer maar het had een douche met warm water en een eigen toilet.

Nadat we onze spullen in de kamer hadden gelegd besloten we om naar het uiterste puntje van Borneo te lopen. Zo mooi weer als het gisteren was, zo bewolkt en waaide het nu. Er zou een harde storm bij de Filipijnen zijn en wij hadden hier het staartje er van. Na ongeveer een kwartier à twintig minuten lopen kwamen we aan bij de tip. De wind was nog al aan, zeg maar, of wel je woei daar kompleet uit je verschoning.
Wij wilde daar natuurlijk de gebruikelijke foto's maken maar je kon amper op de been blijven door de harde wind. Voorbij het monument had je nog een klein pad naar het uiterste puntje. Met vereende krachten gelukte het ons daar te komen. Snel een foto maken en weer weg..... Veel te gevaarlijk!!
Wij hadden de vorige bij Tampat do Aman geregeld dat wij een mangrove tocht zouden gaan maken. Dus nadat we bij de tip waren geweest liepen met zijn vieren, ja er was er niet één weggewaaid, naar
Tip-Top. Toen we daar aankwamen namen we eerst maar eens wat te drinken en te eten. Wederom genieten! Enige tijd later kwam Howard met de mededeling dat door de harde wind, de lokale man die het mangrovebos op zijn duimpje kende, het niet verstandig vond om te gaan. Als we echt wilde.... Nou als zij dat zeggen dan leek het ons verstandig om niet te gaan. Dit was wel jammer. We besloten het programma aan te passen en vanaf Tip-Top naar Tommy's te lopen over het strand.
Terug bij Tommy's gingen Dylan, Rachel en Yvon nog even zwemmen in de zee waar de golven nu lekker hoog waren.
Ik moest nog een vlucht boeken van Kota Kinabalu naar Kuching en bleef bij de WiFi!
Toen het al bijna donker werd kwamen de zwem Vriesjes de zee uit, spoelde zich af onder de warme douche en kwamen naar de gemeenschappelijke ruimte om te eten..
Dit was een grote teleurstelling op culinair gebied, zal ik maar zeggen, in plaats van niet te vreten!
Toch maar wat opgegeten omdat met een lege maag slapen ook zo lastig is.
Nadat ook ik gedoucht had ging het licht uit in casa de vries @ the tip of Borneo!

Dag 8 Sandakan naar Kudat.

Na een heerlijke nacht slapen klonk het onverbiddelijke geluid van de wekker.
We moesten al weer op staan. We moesten dit heerlijke bed uit van kamer 407 in het NAK hotel. Ons aangekleed na eerst toch stiekem een paar keer gesnoozd te hebben. We gingen naar de bovenste verdieping om daar het ontbijt tot ons te nemen.

Dit bestond voor sommige van ons uit pancakes en voor sommige van ons uit scrambled eggs met toast. De Deense familie zat ook al aan het ontbijt. Na nog tijdens het ontbijt met elkaar gekletst te hebben over waar we elkaar mogelijk weer tegen kunnen komen schudden we elkaar de hand en gingen wij naar onze kamer om de spullen op te halen. Het was bijna 10 uur en dan zou onze taxi vriend voor de deur van het hotel staan. Na met de gehele familie onze slaap balzaal nog een keer hebben rond gekeken sloten we de kamer af en gingen naar beneden naar de lobby.

Daar stond de chauffeur al op zijn paasbest, o nee! Einde ramadan best al op ons te Wachten. Met zijn vrolijk Maleisisch Engels vertelde hij onderweg naar het vliegveld van Sandakan honderd uit. Door dit leuke gesprek waren we zo op het vliegveld. Na de man hartelijk hebbende bedankt voor de gezelligheid en de rit liepen we de vertrekhal binnen. Bij de incheckbalie melden wij ons. Na het tonen van de paspoorten en het inleveren van de tassen waarbij deze als gewoonlijk gewogen werden, kwam ook het verzoek of je even met alles wat je bij je had ook op de weegschaal wilde gaan staan. Ja ook dat flesje water in je hand moest mee gewogen worden. Dit lot onder gingen we alle 4.

  

Na vervolgens alle veiligheidsprotocollen weer te hebben onder gaan en nog even gewacht te hebben mochten we aan boord van het vliegtuig.
Welke vliegtuig was niet zo moeilijk want er stond er maar 1 op het platform. Maar was het nu echt dat kleintje! Door de uitgestrektheid van het vliegveld leek hij nog kleiner dan hij al was. We liepen het platform over en beklommen het trapje van het vliegtuig en namen plaats. Er was geen stewardess er zat geen tafeltje aan je stoel. Eigenlijk was het een busje voor 22 personen want zoveel kunnen er maar in.
Een paar minuten nadat we ons in de stoelen hadden gesnoerd werden de motoren gestart en begonnen de propellers te draaien. Het vliegtuig begon te rollen en reed naar de startbaan. Na een korte aanloop steeg het vliegtuigje op en koos het luchtruim richting Kudat. Doordat het vliegtuigje niet echt heel groot was, vloog het niet heel hoog.

Daardoor kon je de omgeving goed zien. Je zag de rivieren en riviertjes, bomen en struiken, de zee en de bergen. Je kon alles heel goed zien.
Na een vluchtje van 50 minuten werd de landingsprocedure in gezet. Het landingsgestel hoefde niet worden uitgeklapt want het was nooit ingeklapt wan dat ging namelijk niet! Yvon zat in het midden en kon zo door de voorruit van het vliegtuig mee kijken hoe door de wind de landingsbaan van links naar rechts door het raam heen en weer schoof of was het nu andersom. Stonden de
Zonder noemenswaardige problemen werd het vliegtuig aan de grond gezet op Kudat AirPort! De naam is groter dan het hele vliegveld.
Na te zijn uitgestapt en wat foto's te hebben gemaakt van het vliegtuig en veld liepen we naar de terminal! Daar stonden de tassen al klaar en na totaal 10 minuten stonden we weer buiten. We gingen op een bankje net buiten het aankomsten vertrek gebouw zitten in afwachting van een taxi. Na enige tijd gezeten te hebben vroeg Yvon aan een man welke tegen over ons zat of er nog taxi's kwamen..
Ja vast wel zei hij! Maar dit kon wel even duren en moest je aan de weg gaan staan.
Hij gaf vervolgens aan of die vier tasjes onze bagage was. Als dit zo was hij ons voor een klein bedrag wel wilde weg brengen.
Wij hadden eerder via de mail contact gelegd met Howard Stanton. Hij was de eigenaar van Tampat do aman een origineel Borneo's Longhouse. Volgens de beschrijving welke hij gestuurd had moesten wij ons melden bij hotel Ria in Kudat. Vanuit daar zou dan een telefoontje gepleegd worden en vervolgens zou hij ons op komen halen. Dus wij vroegen de man of hij ons bij hotel Ria wilde afzetten. Dit was geen probleem. Na een ritje van een klein half uur stonden we voor hotel Ria.
We kregen Howard aan de lijn en en hij zou er over een half uur zijn.
Dit was iets langer maar daar kwam een joviale Engels man binnen welke een ferme hand gaf. Even later stonden we buiten bij een grote Toyota pick-up samen met nog een Nederlands stel en een Zweed.
Totaal betrof het 7 man/vrouw en een baby.
Nadat vrouwen en kinderen in de auto plaats namen en wij kerels achter in de bak.
Na een ritje waarbij het weinige haar wat ik heb ook nog eens door de wind op de proef werd gesteld.
Na een rit van ongeveer een half uur kwamen we aan bij Tampat do aman. We kregen een rond leiding door het longhouse en langs de openlucht douches en de compost toiletten.  Dit was een ingenieus systeem waar bij het toilet geen water verbruikt en wat er overblijft als compost kan worden gebruikt. Het toilet is op een kist geplaatst na je behoefte gooi je een schep hout pulp er over heen en dat is alles. Het rook niet eens heel smerig, ook waren en niet eens vliegen welke je op welke camping dan ook altijd hebt. Een geweldig idee!
Aan het einde van de rondleiding werd ons onderkomen voor de nacht getoond. Het was een houten hutje met een puntdak een matras en een klamboe. 1 voor Rachel en Dylan en 1 voor ons. Na onze spullen in deze hutjes te hebben gelegd stond Howard al weer klaar om ons naar het strand te brengen. Nadat ook het laatste stukje haar op de proef werd gesteld achterin de bak onderweg kwamen we aan bij het strand waar tevens het Tip-Top restaurant was.
Dit was een soort beach club achtige setting met een keuken waar allerhande maaltijden, snacks en drinken werden bereid en verkocht. Er stonden picknick tafels en banken waaraan en je kon eten. Er zaten diverse mensen al wat te eten.
De kinderen stonden al te springen om de zee in te mogen. Nee eerst nog even wat eten want dit was ook al enige tijde geleden dat we dit gedaan hadden.
Na een mandje friet met kipnuggets was het dan eindelijk zo ver er kon gezwommen worden.
In gestrekte draf rende de jongste 2 de Vriesjes richting het water met de continu op het strand neer komende golven.

   

Ook Yvon lag er na kort tijd ook in. Ja en u zult het niet geloven, zelfs ik die zegt: asfalteren dat strand begaf mij richting het water.
Het was een openbaring. Ja zelfs Fransje moet bekennen dat dit toch wel de ultieme zee en strand ervaring is. Het water is heerlijk warm en het koudst is, als je al over koud kan spreken met een buiten temperatuur van 30+, wanneer je met je lijf boven het water uit komt. Na enige tijd in de golven te hebben gedobberd, gedoken gespeeld enz enz werd het weer eens tijd om de inwendig mens te versterken t met een maaltijd.
Dit keer werd het pasta, burgers en over heerlijke cheesecake.
Het mooie hier is dat er vooraf een bonnetje wordt gemaakt en daar al je bestellingen worden opgeschreven. Je zei gewoon 4 blikjes fris voor de familie de Vries. Dit werd dan op geschreven en aan het eind van je verblijf afgerekend. Alles op basis van vertrouwen! Geweldig dat het nog kan!

Tegen een uur of 9 's-avonds werden we door Howard keurig bij ons hutje afgezet.
Het gezin de Vries maakte gebruik van de compost toilet en de openlucht douche waarbij je tijdens het douchen naar de schitterende sterrenhemel kunt kijken.
Rachel en Dylan wilden in hun hutje kruipen en toen begon het. Papaaaa! Er zit een spin! Nu had ik in de jungle er daar al een paar van gezien. Met enige terughoudendheid en gespeelde dapperheid liep ik naar het hutje. Het spinnetje wat daar zat maakte op de onverschrokken vader totaal geen indruk. Met een blaadje werd het beestje keurig buiten gezet. Ik was net weer in ons eigen hutje toen de volgende papaaaa! klonk. Weer hutje uit naar hutje aan de overkant, en ja hoor daar zat weer zo'n 8 potige. Echter deze was 2x zo groot. Er werd een stuk van een palmblad gepakt en ook dit beestje verdween naar buiten. Nadat ik weer net terug was klonk wederom de bekende roep om hulp. Pa weer naar buiten naar de overkant hutje in en wat daar zat had toch wel enige monsterlijke proporties met harige poten!
Hmmmm hoe gaan we dit op lossen. Even naar de gemeenschappelijke ruimte waar bekers en kopjes stonden. De grootste mee genomen samen met een stuk karton. Met de groots mogelijk precisie en voorzichtigheid bracht ik de beker omlaag, zou hij er in passen? Toen ik met de beker tot een paar centimeter van de spin genaderd was, koos hij de aanval en sprong met een felle pok tegen de bodem van de beker. Kartonnetje er op en hebben die kip..euh spin.
Mijn hartslag was met 3 slagen omhoog gegaan!!!
Beker met spin ver van ons hutje leeg geklopt.
Zo de nachtrust kan beginnen.
We kropen in ons hutje en vervolgens gingen de luikjes van het hutje dicht en ook onze luikjes!!

Dag 7 van Sepilok naar Sandakan

Na een nacht zonder zweten werden we wakker. De spullen werden weer in de vier rugzakken gestopt en we waren klaar voor vertrek.
Onze spullen bleven nog even bij Uncle Tan om dat we nog naar het Rainforest Discovery Center wilde. Vanuit Uncle Tan was er gratis vervoer daarheen geregeld.
In een busje werden we keurig voor de deur van het RDC afgezet. Nadat eerst het inmiddels vertrouwde Vriesjes ritueel van water drinken en met zonnebrand insmeren was voltooid, gingen we op pad.

Het Rainforest Discovery Center is een door de Maleisische staat beheerd park waar met name de flora van Sabah wordt uitgelicht. Op alle soorten bomen en planten zaten kaartjes van hoe ze heten.

Ook de fauna was niet helemaal vergeten. Op borden langs de paden werd er getoond welke dieren je daar zou kunnen zien.
Echter naast een paar eekhoorntje, wat vogels en veel gekko's en salamanders, zagen we niet veel. Het was ook lekker rustig in het park. Na een route te hebben gelopen besloten wij dat het mooi geweest was. We liepen naar de uitgang waar een hokje stond waar je een taxi kon bestellen. De Vriesjes in middels cracks in het pingelen om een taxi, vroegen naar de kosten. Voor het stukje van nog geen 5 km durfde de man 30 ringgit te vragen. Wij wilde niet meer dan 20 uitgeven. Na wat onderhandelen ging hij akkoord. Zo die hebben wij mooi verdiend dachten wij!

In afwachting van de taxi gingen we op een bankje aan het water in de schaduw zitten. Het was inmiddels al weer lekker Maleisisch warm! Na een paar minuten kwam de man weer naar ons toe! De taxi had oponthoud en kon er pas over 2 uur zijn. Hmmmm
Dan maar wachten op het busje van Uncle Tan welke er zowieso om 12:30 zou zijn.
Dit busje was keurig op tijd en bracht ons in no. time terug naar de basis waar onze spullen stonden. Het was inmiddels lunchtijd, dus nu we er toch nog zijn pikken we dat mooi mee toch!
Vanuit Uncle Tan zou een taxi geregeld worden om ons naar Sandakan te brengen waar we de nacht in het NAK hotel zouden door brengen.
Bij het ophalen van onze spullen stond een man bij de balie op zijn telefoon het spelletje Clash of Clan te spelen. Ik kon het niet laten en zei tegen de man: "aha dus u bent het die al mijn goud steelt!" De man moest lachen en vroeg of ik het ook speelde. Ik bevestigde dit. We kletsten nog wat en wat bleek dit was de taxichauffeur welke ons op kwam halen. Het ijs was gelijk gebroken en de man vertelde honderd uit! De tassen werden in geladen en na iedereen gedag te hebben gezegd waren we op weg naar Sandakan. Sandakan is een goed half uur rijden vanaf Sepilok. Terwijl we op weg waren realiseerden wij ons dat de volgende dag het einde van de Ramadan is! Dit met de chauffeur besproken en hij wilde ons op deze belangrijke islamitische feestdag de volgende dag op pikken bij het hotel. Dit omdat we die dag gingen vliegen naar Kudat.
Na wat omzwervingen ivm allerlei marktjes welke rond het hotel stonden werden we naar het hotel gebracht. O ja.... In de buurt! Want alles stond vast. Na nog een rondje door de stad kreeg de chauffeur ons 2 straten van het hotel. Nu dat laatste stukje liepen we wel. Met de afspraak in ons zak om de volgende ochtend om 10:00 uur voor het hotel te worden opgehaald liepen we naar het NAK hotel.
Het hotel zag er aan de buitenkant grouw en grijs uit maar van binnen heel redelijk.
Toen we de hal binnen stapten stond daar een Deens gezin welke wij bij de jungle tour hadden ontmoet.
Nadat we onze sleutels hadden gekregen gingen we naar de 4e waar onze kamer was. Na die dagen van geen airco en geen warm water was dit de hemel waar we in terecht waren gekomen.

Na even te zijn bij gekomen, wilde Yvonne graag naar het Agnes Keith house welke hier in Sandakan is. Nu we er toch zijn! Vanuit het hotel stapten we weer de klamme hitte van Sandakan in. Via de lokale markt en de trap met de honderd treden kwamen we in de buurt van het huis. We waren er bijna, toen ik plots achter mij, Dylan een enorme gil hoorde geven. Wat bleek nu, een enorm zwart vlieg beest was vanuit een boom op Dylan afgevlogen. Deze had hem 2x inzien schouder en 1 x in zijn oorlel gebeten. Ik zoog gelijk de bijt plaats leeg. Door het gegil van Dylan kwamen er paar lokale mensen kijken. Een man kwam met een tubetje en smeerde er wat op. Nadat wij omschreven hadden wat voor enorm beest de jongste van de Vries familie had aangevallen, bleek het een of andere bij te zijn welke niet giftig was.
Na dit oponthoud gingen we verder naar het huis. Agnes Keith was een schrijfster uit
Engeland welke gedurende de Engelse koloniale periode en daarna hier gewoond heeft. Zij was erg betrokken bij de lokale bevolking en heeft veel goed werk gedaan.
Haar huis is gerestaureerd en nu een museum.
Nadat we dit hadden bekeken liepen we weer terug. We kwamen bij een uitzicht punt.
De de Vries maagjes begonnen in middels in protest te komen,
Toen we naar de stad keken, zagen we daar niet iets goud-geels met rood aan de horizon? We versnelde onze pas en na een paar omzwervingen waren we er de MAC!
Ja we gingen het doen...... Na al die dagen rijst!,,, en het was lekker!!!!
Deze mc Donalds zat in een groot winkelcentrum na ook dit te hebben doorkruist waarbij toch wat gekocht werd liepen we via het centrum en de pin automaat terug.
Vlak bij het hotel werden we opgeschrikt door een enorme knal! Vuurwerk!! Het was bijna het einde van de ramadan. Dat wordt gevierd met vuurwerk. Wij vluchtte snel het hotel in. Daar kwamen we de Denen weer tegen.
We besloten om met z'n allen op het dakterras het welkomst drankje te nemen. Na dit gingen we naar de kamer.
Na een warme douche schoven we tussen de lakens waarbij we op de achter grond het vuurwerk hoorden.